Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

solio depellere T

  • 1 solium

    solium, iī, n. (mit sabin. l aus d zu sedeo), I) der hohe-, erhabene Sitz, der Thron a) für Könige, divinum, Cic.: regale, Liv.: Iovis, Hor. u. Verg.: regale Iovis, Ov. (dah. sprichw., hoc facto putabat se solium Iovis tenere, Petron. 61, 5). – meton., der Thron = die königl. Würde, das Königreich, Lucr. u. Ov.: in paterno solio locare, Liv.: solio depellere, Tac. – b) für die Götter in den Tempeln, deorum solio, Cic. de har. resp. 57. – c) der Rechtsgelehrten in ihrer Wohnung, wenn sie Bescheide gaben, der Lehnsessel, paternum, Großvaterstuhl, Crass. bei Cic.: quo minus more patrio sedens in solio consulentibus responderem, Cic.: cum se de turba et a subselliis in otium soliumque contulerit, Cic. – d) für Magistrate, eburnum = sella curulis, Claud. laud. Stil. 3, 199. – II) die steinerne od. hölzerne Badewanne (vgl. Fest. 298 [b], 24), solium calidae aquae, Cels.: solium caldum, Scrib.: insidens ligneo solio, Suet.: in solium descendere, Vitr. u. Cels. – III) der irdene od. steinerne Sarg, Sarkophag, solium porphyretici marmoris, Suet.: refertum odoribus solium, Flor.: iacēre in solio, Curt.: defunctos sese multi fictilibus soliis condi maluere, Plin. – / Nbf. soleum, Corp. inscr. Lat. 6, 10848. Auct. de idiom. gen. (IV) 583, 4.

    lateinisch-deutsches > solium

  • 2 solium

    solium, iī, n. (mit sabin. l aus d zu sedeo), I) der hohe-, erhabene Sitz, der Thron a) für Könige, divinum, Cic.: regale, Liv.: Iovis, Hor. u. Verg.: regale Iovis, Ov. (dah. sprichw., hoc facto putabat se solium Iovis tenere, Petron. 61, 5). – meton., der Thron = die königl. Würde, das Königreich, Lucr. u. Ov.: in paterno solio locare, Liv.: solio depellere, Tac. – b) für die Götter in den Tempeln, deorum solio, Cic. de har. resp. 57. – c) der Rechtsgelehrten in ihrer Wohnung, wenn sie Bescheide gaben, der Lehnsessel, paternum, Großvaterstuhl, Crass. bei Cic.: quo minus more patrio sedens in solio consulentibus responderem, Cic.: cum se de turba et a subselliis in otium soliumque contulerit, Cic. – d) für Magistrate, eburnum = sella curulis, Claud. laud. Stil. 3, 199. – II) die steinerne od. hölzerne Badewanne (vgl. Fest. 298 , 24), solium calidae aquae, Cels.: solium caldum, Scrib.: insidens ligneo solio, Suet.: in solium descendere, Vitr. u. Cels. – III) der irdene od. steinerne [b]Sarg, Sarkophag, solium porphyretici marmoris, Suet.: refertum odoribus solium, Flor.: iacēre in solio, Curt.: defunctos sese multi fictilibus soliis condi maluere, Plin. – Nbf. soleum, Corp. inscr. Lat. 6, 10848. Auct. de idiom. gen. (IV) 583, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > solium

  • 3 solium

    ī n. [одного корня с sedeo ]
    1) престол, трон (s. Jovis O; s. regale L, QC)
    2) царская власть, царство ( solio depellere T)
    4) ванна (s. calidae aquae CC; in solio lavari M)
    5) гроб, саркофаг ( jacēre in solio QC)

    Латинско-русский словарь > solium

  • 4 solium

    sŏlĭum, ii, n. [from the root sol, kindr. with sed, sedeo], a seat.
    I.
    Most usu. of gods, kings, or other distinguished personages.
    A.
    Lit., a seat, chair of state, throne (cf.:

    thronus, tribunal): regali in solio sedens,

    Cic. Fin. 2, 21, 69:

    domus regia et in domo regale solium,

    Liv. 1, 47, 4; cf.:

    solio rex infit ab alto,

    Verg. A. 11, 301:

    solio tum Juppiter aureo Surgit,

    id. ib. 10, 116; so,

    Jovis,

    Hor. Ep. 1, 17, 34; Suet. Calig. 57:

    divinum,

    Cic. Rep. 3, 8, 12:

    deorum solia,

    id. Har. Resp. 27, 57:

    regale (Jovis),

    Ov. F. 6, 353:

    sedens in solio consulantibus respondere (of solicitors),

    Cic. Leg. 1, 3, 10; id. de Or. 2, 33, 143:

    sedet Sollemni solio,

    Ov. M. 14, 262:

    acernum,

    Verg. A. 8, 178:

    eburnum, i. e. sella curulis,

    Claud. Laud. Stil. 3, 199; id. VI. Cons Hon. 588.—
    B.
    Meton. like our throne, for rule, sway, dominion (mostly poet.):

    pristina majestas soliorum et sceptra superba,

    Lucr. 5, 1137; cf.:

    solio sceptroque potitur,

    Ov. H. 14, 113; cf. Val. Fl. 2, 309; 6, 742; Hor. C. 2, 2, 17:

    solio avorum aliquem depellere,

    Luc. 4, 690; Claud. IV. Cons. Hon. 213:

    Demetrium in paterno solio locaturi,

    Liv. 39, 53, 4:

    Pacorum avito Arsacidarum solio depulsuri,

    Tac. H. 1, 40:

    paternum solium per vim, per arma capere,

    Lact. 1, 10, 10.—
    II.
    A tub, esp. for bathing, Lucr. 6, 800; Cato, R. R. 10, 4; Cels. 1, 3; 1, 4; 7, 26, 5; Liv. 44, 6; Plin. 33, 12, 54, § 152; Suet. Aug. 82 fin.; Pall. 1, 40, 3; 1, 41, 1.—For other purposes, Plin. 19, 2, 8, § 28.—
    III.
    A stone coffin for persons of distinction, a sarcophagus:

    solium Porphyretici marmoris,

    Suet. Ner. 50; cf. Curt. 10, 10, 9; Flor. 4, 11 fin.; Inscr. Marin. Fratr. Arv. p. 343 al.

    Lewis & Short latin dictionary > solium

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»